Փորձելով հիմնավորել Սյամոյի բացառիկությունը՝ վերջինիս լակոտ խանումյան Հայկը հայտարարել է, թե եթե նույնիսկ սեպտեմբերի 18-ին Սյամոյին տրվեին լայն լիազորություններ, ապա նա կկարողանար փրկել Արցախը՝ վկայակոչելով 1992 թվականը: Իսկ ահա հարցին՝ ինչո՞ւ պետք է ադրբեջանցիները բանակցեին Սյամոյի հետ, եթե մերժեցին Արցախի իշխանություններին, Խանումյան Հայկն ասել է, թե կբանակցեին,քանի որ Սյամոն բանակցություններում առաջ էր տանելու ոչ թե երրորդ կողմի, այլ բացառապես երկկողմ օրակարգից բխող հարցերը. երրորդ կողմի շահերի սպասարկուն դառնալով, ըստ Հայկոյի, անհնար էր դառնալ ընկալելի:
Ինչպես հայտնի է, տեղեկություններ էին տարածվել այն մասին, որ Արցախի ղեկավարությունն Ադրբեջանի հետ բանակցությունների էր փորձել ուղարկել Սյամոյին՝ կարծելով, թե գոնե նրա հետ թուրքերը կհամենան խոսքի բռնվել: Բայց ադրբեջտանցիներն այնպես էին «պասլատ» արել «Իժոյին», որ վերջինս ուղղակի անակնկալի էր եկել:
Հիմա երբ տեղի ուենցածը դիտարկում ես Խանումյան Հայկի երդում-պատռտումների համատեքստում, հասկանում ես, թե ինչ կարգի անբարոյական է Սյամոն: Նա շատ լավ գիտի, որ ո՛չ իր հետ, ո՛չ էլ մեկ ուրիշի, Ադրբեջանը չէր բանակցելու, քանի որ խնդիր ուներ՝ մեկընդմիշտ փակելու հարցը՝ օգտվելով աշխարհաքաղաքական բարենպաստ իրավիճակից: Հետևաբար՝ հարց է ծագում՝ ինչո՞ւ է Սյամոն Խանումյան Հայկի միջոցով «մուտիտներ» գցում մեյդան:
Հարցի պատասխանը պարզ է. Սյամոն լուծում է ներկայիս իր խնդիրը՝ Արցախի օրինական իշխանությունների տեղը բռնելու. ուզում է Արցախը դե յուրե ոչնացնելուց հետո ինքը դառնա այն միակը, որի հույսին պետք է ընկնեն բոլոր արցախցիները:Ասել կուզի՝ փորձում է ինքն իրենից մի մեծ կեղտ սարքել՝պնդելով, թե մեծ շուն է, թե հարց լուծող է, թե միակն է, ով կարող է այս իրավիճակում մի «մոմ վառել»:
Բայց ոչ ոք չի պատրաստվում Խանումյան Հայկի կտերն ուտել, քանի որ բոլորն արդեն տեսել են, թե իրականում ինչ կարգի պուտանկի հետ գործ ունեն:
